czwartek, 24 lutego 2011

Mihai Edrisch


Znów Francja. I znów mocno i bez owijania w bawełnę. Screamo z najwyższej półki. Może nie jest zbyt chaotycznie, może zbyt przemyślanie. Ktoś po kilku odsłuchach powie, że jest monotonnie... no ale podobne zarzuty można usłyszeć pod adresem późniejszego zespołu chłopaków (dwóch dokładnie: Johan'a i Guillaume'a) czyli do Celeste, no ale chyba wszyscy rozumiemy jak bardzo są to zarzuty niewłaściwe. Mihai Edrisch przedstawia:


Mihai Edrisch "L'un sans l'autre" (2003)

Pierwsza płyta Michała to płyta krótka, bo trwająca tylko 30 minut 18 sekund, ale niezwykle treściwa. I przywalą i pomedytują. I rozpętają totalny chaos i zwolnią i zadumają się się przez chwilę. Jeszcze chodzą chłopakom eksperymenty elektroniczne, jeszcze dużo jest, tak modnego w screamo "gadania" (na szczęście nie dużo). Choć trzeba przyznać, że podczas słuchaniu tej płyty na słuchawkach, ciarki potrafią przejść po plecach, gdy słyszymy głosy bawiących się francuskich dzieci...głos Johana Girardeau jest jak walec! Ten gość ma chyba zdartą krtań i wszelkie struny, nie tylko głosowe...gdy zaczyna "śpiewać" robi to na 110% i nie pozostawia żadnych złudzeń. Jest ostro. Jeszcze widać tu trochę nieuporządkowania (oczywiście jest to jednak chaos kontrolowany), jeśli o kompozycję chodzi. Jeszcze nie jest to granie "zbite", które pojawia się już kilka lat później by w Celeste przybrać kolosalne już rozmiary. Warto zapoznać się z tą jakże dobrą płytą, nie tylko dlatego, że to kawął mocarnego grania, ale także po to, by wiedzieć, jak kiedyś grali goście z Celeste i Daitro. Warto poznać korzenie i początki. Szczególnie jeśli są tak zacne.


Mihai Edrisch "Un Jour Sans Lendemain" (2005)

Druga płyta prowadzi nas jednoznacznie do "masowości". Oczywiście nie w znaczeni "pop" ale masowości w graniu. Tutaj każdy kawałek jest przemyślany, każdy dźwięk jest na miejscu. Każdy utwór to potężna kompozycja, przytłaczająca brzmieniem. Brzmieniem, które jest jeszcze dość łagodne, jeśli popatrzymy chociażby na dokonania muzyków na "Misanthrope(s)" czy "Morte(s) Nee(s)" z lat późniejszych. Tu nie ma jeszcze miejsca na black, tu jest hard-core, bo już nawet ciężko nazywać to czystym screamo. Bawiąc się w gatunki, to oczywiście to screamo dojdziemy, ale jednak nie jest to (wg mnie) granie spod znaku tego gatunku.

Stylistycznie jest podobnie jak na poprzedniej płycie, jednak brzmienie jest bardziej mocarne. Wszystko jest jakby bardziej ułożone. Gwarantuję, że po kilku pierwszych odsłuchach nie dacie rady odróżnić od siebie poszczególnych utworów. Jak zaczynają walcować w pierwszym kawałku, tak potem trzymają się tego aż do końca. Nie jest to płyta łatwa w odbiorze, niemniej jednak jest to płyta klasyczna. Pozycja, którą trzeba znać, by w ogóle rozmawiać o ciężkim brzmieniu. W końcu grupa ludzi tworzących zarówno Mihaia Edrischa jak i Celeste oraz Daitro ma znaczący wkład w historią i rozwój muzyki. Absolutnie: Must Have!

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz